صدای گریه‌تان پـیـر کرده عـالم را            بیا که با تو بـپـوشم لـباس مـاتـم را

هزار شکر نـمُردم که باز می‌بـیـنم            کـتـیبه‌های عزا؛ مشکی مـحـرّم را

برای عمه خود تا که روضه می‌خوانی            به گریه شعـله زنی دودمـان آدم را

دخـیل بسته‌ام امسال قبل جان دادن            ببینم اشک تو را روضه مجـسّم را

به نور خویش عزاداری مرا پُر کن            به سایه‌ات بپذیر از گدات این کم را

مرا شبیه شهیدان شهید عـشقت کن            به بال شوق و بصیرت بگیر دستم را

بـیـا؛ بـه رفـیـقـان رفـتـه‌ام سـوگـنـد            که با تو زار بگریم تمام این غم را